Ιστορία

Ιεραποστολική Αδελφότητα, που ξεκίνησε την πορεία της κατά τη δεκαετία του 1950 από έναν πρωτοπόρο πνευματικό ηγέτη, τον αείμνηστο Γέροντα Θεόφιλο Ζησόπουλο (1930-2013). Έδρα της είναι η Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης, η δράση της όμως επεκτείνεται σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο.

Στόχος της Αδελφότητος είναι ο εξαγιασμός των αδελφών, που αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτήν, και παράλληλα η μετάδοση στην κοινωνία μας της αλήθειας του Ευαγγελίου.

Η αγία Λυδία

Η Αδελφότητα φέρει το όνομα της πρώτης Ευρωπαίας Χριστιανής, της αγίας Λυδίας, πορφυροπώλιδος από τα Θυάτειρα της Μικράς Ασίας, η οποία γνώρισε τον Χριστό με το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου, στους Φιλίππους της Μακεδονίας. Βαπτίστηκε η ίδια και όλοι οι οικείοι της και στη συνέχεια εργάστηκε ιεραποστολικά, μεταφέροντας το μήνυμα του Χριστού στον ειδωλολατρικό κόσμο της εποχής της (Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο 16).

Η Αδελφότητα και ο ιερός ναός της Αγίας Λυδίας πανηγυρίζει στη μνήμη της Αγίας, την 20ή Μαΐου, όπως και στη μνήμη του οσίου Θεοφίλου του Ομολογητού τη 2α Οκτωβρίου.


Γεωγραφική θέση

Η Ιερά Αδελφότητα της Αγίας Λυδίας βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του Νομού Θεσσαλονίκης, 5 χιλιόμετρα μετά την Ασπροβάλτα του Δήμου Βόλβης. Ταξιδεύοντας κανείς από Θεσσαλονίκη προς Καβάλα, μέσω της παλαιάς Εθνικής Οδού, συναντά το κτιριακό συγκρότημα στο αριστερό του χέρι, στις πλαγιές των Κερδυλλίων.


Το ξεκίνημα

Οι πρώτες αδελφές, που εμπνεύστηκαν από τα δυναμικά κηρύγματα του μακαριστού Γέροντα και τον ακολούθησαν στους ιεραποστολικούς του οραματισμούς, ξεκίνησαν την κοινή τους ζωή στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Πρώτο διακόνημα, για να εξοικονομήσουν τα προς το ζην, ήταν στις γαντομηχανές της εποχής. Δούλεψαν με ζήλο και ενθουσιασμό, με κόπο και πολύωρη εργασία. Κι αυτό, όχι μόνο για να είναι τα γάντια καλοπλεγμένα και ανθεκτικά, αλλά και για να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα χρήματα, ώστε να αποκτήσουν έναν χώρο ιδιόκτητο και να ξεκινήσουν το ιεραποστολικό τους έργο.

Στην κοινή τράπεζα των Οικοτροφείου

Η λειτουργία των Μαθητικών Οικοτροφείων του Κιλκίς, ένα έργο που εμπνεύστηκε και υλοποίησε ο π. Θεόφιλος, οδήγησε κάποιες από τις αδελφές στην πόλη αυτή, για να διακονήσουν το φιλόδοξο, για την εποχή εκείνη, έργο.

Τα Οικοτροφεία πέτυχαν! Οι γονείς, που έφευγαν στο εξωτερικό ως οικονομικοί μετανάστες, αφήνοντας πίσω τα παιδιά τους στην επιμέλεια των παππούδων, εμπιστεύθηκαν τον π. Θεόφιλο. Εκείνος, με τη βοήθεια των αδελφών, ανέλαβε τη διαμονή και διατροφή τους, μερίμνησε για την ασφάλειά τους από τις παγίδες της εφηβείας, φρόντισε για τη χριστιανική διαπαιδαγώγησή τους, αλλά ενδιαφέρθηκε και για τις επιδόσεις τους στο σχολείο. Η τοπική κοινωνία του Κιλκίς ομολογεί ακόμα ότι από τα Οικοτροφεία εκείνα βγήκαν επιστήμονες, άνθρωποι που πρόκοψαν και ανελίχθηκαν στην κοινωνία, προσωπικότητες με αξίες και αρχές.

Μαθήτριες στο Κιλκίς

Όλοι για την πρόοδο και την ευημερία τους ευγνωμονούν τον π. Θεόφιλο και φτάνουν συχνά στην Ασπροβάλτα, για να ανάψουν ένα κερί στον τάφο του Γέροντα, που αγάπησε τα παιδιά σαν πραγματικός πατέρας, τα συμβούλεψε, τα στήριξε και τα βοήθησε να ορθοποδήσουν, ενώ διαφορετικά δεν θα είχαν «στον ήλιο μοίρα».

«Ένας τόπος με όνειρα, με πολλά όνειρα», σημείωσε ο Γέροντας πίσω από τη φωτογραφία στις 11.5.1969

Στο μεταξύ, η εργασία στις γαντομηχανές έφερε στις αδελφές τα πρώτα έσοδα που θα μπορούσαν να καταθέσουν για το ξεκίνημα των ιεραποστολικών τους οραματισμών. Ο τόπος επιλέχθηκε μετά από προσευχή. Ήταν η ερημική, την εποχή εκείνη, και άγονη πλαγιά των Κερδυλλίων, με πουρνάρια και πέτρες, μετά την Ασπροβάλτα. Ο π. Θεόφιλος εντυπωσιάστηκε από την τοποθεσία και ένιωσε μέσα του τη βεβαιότητα πως ο χώρος αυτός ήταν προορισμένος για το έργο που σχεδίαζε.

Νέο διακόνημα τώρα για τις αδελφές ήταν το ξεχέρσωμα, το ξεπέτρισμα, των χωραφιών, ώσπου να ημερέψει το τοπίο και να μεταβληθεί σε καλλιεργήσιμη γη. Ακούραστες, αγόγγυστες, γεμάτες ελπίδα και προσμονή για το αύριο, οι πρώτες αδελφές κατέθεσαν την υπακοή τους, την αγάπη τους, την εργατικότητά τους, για να μεταμορφώσουν το τοπίο. Και τα κατάφεραν! Τα χωράφια έγιναν τόσο εύφορα και αποδοτικά, που τα φρούτα, που πουλούσαν στους διερχόμενους οι αδελφές, ήταν ονομαστά για το άρωμα και τη νοστιμιά τους.

Σιγά-σιγά, οι εργασίες άλλαξαν. Οι γαντομηχανές, οι γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες αντικαταστάθηκαν με νέα, τυπογραφικά τώρα, διακονήματα, τα οποία διατηρούνται έως σήμερα.


Το έργο προχωρά

Παράλληλα με την εξασφάλιση της οικονομικής αυτονομίας, μια που άλλοι πόροι δεν υπήρχαν, ο Γέροντας Θεόφιλος φρόντισε για την ανάπτυξη κάθε μορφής ιεραποστολικής δραστηριότητας. Θέλησε να πλησιάσει τον κόσμο, να κατηχήσει τον λαό, να μοιραστεί με τους απλούς ανθρώπους τη θεία φλόγα που θέρμαινε τη δική του καρδιά. Η δια ζώσης επικοινωνία, η προσωπική επαφή με τους πιστούς, τον ενθουσίαζε. Ο ίδιος όργωνε την ελληνική ύπαιθρο, κηρύττοντας στους ταπεινούς ναούς των μικρών χωριών και μεταδίδοντας στο εκκλησίασμα τον δικό του παλμό. Οι αδελφές, με την ευλογία των οικείων Επισκόπων, στελέχωσαν πολυάριθμους Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής για κυρίες και Χριστιανικές Ομάδες για μαθητές.

Στα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν Εκδόσεις πνευματικού και εθνικού περιεχομένου, όπως και το Περιοδικό «Αγία Λυδία», γιατί ο γραπτός λόγος είναι «τροφή που στηρίζει την ψυχή, η οποία λιμοκτονεί πνευματικά», όπως έλεγε ο Γέροντας. «Ο λόγος του Θεού δεν είναι βερμπαλισμός, δεν είναι παραμύθια, δεν είναι βεγγαλικά, είναι η αλήθεια. Γι’ αυτό και βρίσκει ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων», συμπλήρωνε.

Η αγάπη του π. Θεοφίλου για τα παιδιά οδήγησε στην έναρξη κατασκηνωτικών προγραμμάτων, ήδη από την δεκαετία του 1970. Αργότερα, τα προγράμματα αυτά πήραν πιο οργανωμένη μορφή, με πολλές κατασκηνωτικές περιόδους σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. 30.000 και πλέον ελληνόπουλα είχαν την ευκαιρία να ζήσουν για λίγες μέρες στους χώρους της Αδελφότητος, να διδαχθούν τα ιδανικά του Γένους μας, να βάλουν υγιή θεμέλια για το μέλλον τους.

Το πυρηνικό δυστύχημα του Τσέρνομπιλ το 1986, η άδικη διεθνής επίθεση στον ηρωικό σερβικό λαό την δεκαετία του 1990, οι δοκιμασίες του Βορειοηπειρωτικού λαού, συγκλονίζουν την ευαίσθητη ψυχή του Γέροντα και στρέφουν την Αδελφότητα σε μια νέα πτυχή δραστηριότητας: τη φιλοξενία παιδιών από ομόδοξες χώρες. 20.000 παιδιά, που δοκιμάστηκαν από τον πόλεμο, την ορφάνια, την αρρώστια, βρίσκουν καταφύγιο στη «Βασιλειάδα» του π. Θεοφίλου. Παιδιά από τη Λευκορωσία, πληγέντα από το πυρηνικό δυστύχημα του Τσέρνομπιλ, από την Ουκρανία, την Γεωργία, την Ρωσία, την Τσεχία, Σερβία, Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Βορειοηπειρωτόπουλα από την Αλβανία, ελληνόπουλα από την Ρουμανία, γνώρισαν την Ελλάδα, πλησίασαν την Εκκλησία και επέστρεψαν στις πατρίδες τους γεμάτα εφόδια για τη ζωή τους κι ακόμη γεμάτα ευγνωμοσύνη για την Ελλάδα.

Το 1993 μια νέα τομή στην Ιεραποστολή: ο ραδιοφωνικός σταθμός «Λυδία η Φιλιππησία», ένα πρωτόγνωρο για την εποχή εκείνη ραδιοφωνικό άκουσμα, μια φωνή που εξακολουθεί να μεταφέρει στα σπίτια και τις ψυχές των ακροατών τον αναπλαστικό λόγο του Θεού.

Τα χρόνια περνούν, το όλο έργο εδραιώνεται στις συνειδήσεις των πιστών, αλλά ο π. Θεόφιλος δεν αρκείται σε ό,τι ήδη έχει εμπνευστεί και πραγματοποιήσει. Αναζητά νέους δρόμους… Και το 1996 φτάνει στον κολοφώνα των ιεραποστολικών οραματισμών του με τον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό «4Ε». Αναλαμβάνει το βάρος της στελέχωσης και λειτουργίας μιας εκκλησιαστικής τηλεόρασης, η οποία σήμερα φτάνει σε κάθε γωνιά της γης, χάρη στους δορυφόρους και το διαδίκτυο.

Σήμερα, η Αδελφότητα «Αγία Λυδία», με τις θεοπειθείς ευχές του μακαριστού Κτίτορός της και με την ευλογία του Πνευματικού της Πατρός, Αρχιμανδρίτου Νικάνορος, συνεχίζει το πολύπλευρο ιεραποστολικό έργο, ιερή κληρονομιά του π. Θεοφίλου, προς δόξαν Θεού και σωτηρίαν του λαού Του.