(17 Οκτωβρίου 1939 – 20 Αυγούστου 2023)
«Παρ’ την καρδιά μου, Κύριε, αφού για Σένα επλάσθη…», τραγουδούσες με τη σταθερή, στεντόρεια φωνή σου και η καρδιά σου σκιρτούσε. Από μικρό κορίτσι, στον Άγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης, γεννιέται μέσα σου ο πόθος για τον μονήρη βίο. Το κήρυγμα του κατηχητού σου, π. Θεοφίλου, σε εμπνέει να ακολουθήσεις την οδό της αφιέρωσης. Και μαζί με άλλες συνομήλικές σου σχηματίζετε την ομάδα της Αγίας Ταβιθά.
Σε ηλικία 21 ετών, το 1960 έρχεσαι στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης και εντάσσεσαι στον μικρό κοινοβιακό πυρήνα των πρώτων Αδελφών. Στο Οικοτροφείο του Κιλκίς προσφέρεις, μαζί με το ψωμί που ζυμώνεις καθημερινά ξαγρυπνώντας, την αγάπη σου σε 400 παιδιά που οι γονείς τους έλειπαν κατά πλειοψηφία στην ξενιτειά. Το τραγούδι σου, το χαμόγελό σου, η πονετική ματιά σου, η καλωσύνη σου, μειώνει τον πόνο της στέρησης των γονιών. Ακόμη και σήμερα, μισό αιώνα μετά, τα παιδιά αυτά σε θυμούνται…
Αλλά και όλες τις άλλες διακονίες, που η Αδελφότητα σου εμπιστεύεται, τις επιτελείς με αυταπάρνηση. Αξιοποιώντας το μεγαλύτερο τάλαντο που σου έδωσε ο Θεός, εξελίσσεσαι σε μια φλογερή κατηχήτρια, που με τη δυναμική παρουσία και τον λόγο σου προβληματίζεις τους ακροατές σου, μικρούς και μεγάλους, ανοίγοντας δρόμους σωτηρίας.
Οργώνεις την Ελλάδα μαζί με τις Αδελφές σου, για να μεταφέρεις το μήνυμα του Ευαγγελίου, γράφοντας συνδρομητές στο Περιοδικό της Αδελφότητος. Και πάνω στην ώρα του καθήκοντος, τον Σεπτέμβριο του 1991, παθαίνεις ρήξη ανευρύσματος εγκεφάλου. Έτσι διακόπτεται ‒κρίμασιν οις Κύριος οίδεν‒ η λαμπρή ιεραποστολική πορεία σου.
Αρχίζει πλέον ένας νέος αγώνας για σένα, καθώς μένεις τετραπληγική. Και παίρνεις άριστα και σ’ αυτόν, έχοντας συμπαραστάτες τις Αδελφές, που επί 32 ολόκληρα χρόνια σε υπηρετούν αγόγγυστα και με μεγάλη φροντίδα, όπως απαιτούσε η σοβαρή κατάσταση της υγείας σου. Οι ειδικοί ιατροί, που κατά καιρούς σε επισκέπτονται, καταλήγουν στο συμπέρασμα: «Η αδελφή Σοφία ζει χάρη στην αγάπη και την περιποίηση των Αδελφών. Είναι ένα θαύμα, πώς επιβιώνει τόσα χρόνια με ένα τόσο βεβαρυμένο ιστορικό»!
Αδελφή Σοφία, σου χρωστάμε πολλά! Μας οδήγησες στον Χριστό, περίπου δέκα Αδελφές, με τον ελκυστικό σου λόγο, και ενταχθήκαμε με διάθεση προσφοράς και εμείς στο ιερό αυτό έργο.
Αλλά, όχι μόνο εμείς. Και τα αμέτρητα κατηχητόπουλά σου σχεδόν απ’ όλη τη Μακεδονία, οι κυρίες των 29 Αγιογραφικών Κύκλων, στην Αριδαία και τα περίχωρα, στον Σοχό, στον Προφήτη, στη Νικήσιανη και αλλαχού, σε ευγνωμονούν γιατί τους έδειξες τον δρόμο της σωτηρίας. Πάντα θα θυμούνται το χαμόγελο και το τραγούδι σου!
Όλες μαζί οι Αδελφές σε αποχαιρετούμε, με τη βεβαιότητα ότι τώρα αναπαύεσαι στις χορείες των μαρτύρων, δίπλα στον μακαριστό Πνευματικό μας Πατέρα και εύχεσαι υπέρ ημών.
Σ’ ευχαριστούμε για τα υπέροχα μαθήματά σου! Σ’ ευχαριστούμε και για το μεγάλο μάθημα της υπομονής, που μας παρέδιδες καθημερινά από το 1991 μέχρι χθες…
Τώρα τα μαθήματα τελείωσαν.
Κι εσύ, επιτέλους όρθια, βρίσκεσαι κοντά στον μεγάλο Διδάσκαλο,
στον ποθητό σου Παράδεισο, που δεν χόρταινες να περιγράφεις…
Καλή αντάμωση, Αδελφή μας!
