Είναι γνώρισμα του ανθρώπου, όπου κι αν βρεθεί, να αναζητά τα δικαιώματά του, παραθεωρώντας, ηθελημένα ή αθέλητα, τις υποχρεώσεις. Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος Ζησόπουλος βίωνε ακριβώς το αντίθετο. Μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, ένιωθε βαριά την ευθύνη: Να στηρίξει το Σώμα, να συμπαρασταθεί στα αδύναμα μέλη, να αναπληρώσει τις ελλείψεις άλλων, να εργαστεί όσο το δυνατόν δυναμικότερα και αποτελεσματικότερα για να δοξάζεται η Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας, ο Θεάνθρωπος Κύριος.
Κι αυτήν την ευθύνη την ένιωθε ακατάπαυστα, με άλγος και οδύνη. Δεν περιεργάστηκε ποτέ τις δυνατότητες των άλλων. Μόνο το δικό του χρέος τον βάραινε: ει δυνατόν, να αλλάξει τον κόσμο! Και το χρέος αυτό δεν τον συνέθλιβε, δεν κύρτωνε τους ώμους του. Αντίθετα, ήταν η αφορμή και το εφαλτήριο των οραματισμών του. «Να έχετε αγνές προθέσεις, και ο Θεός θα σας ευλογεί», έλεγε συχνά. Αυτό βίωσε και ο ίδιος. Κι έτσι κατάφερε να κάνει τους οραματισμούς του πραγματικότητα. Γιατί πρόθεση, επιδίωξη, σκοπός μοναδικός της ζωής του ήταν το: «Όλα για τη δόξα του Θεού».
Το σεπτό Σώμα της Εκκλησίας. Η απρόσκοπτη λειτουργία του. Η υγεία και η ευρωστία του. Η απομάκρυνση των καρκινωμάτων. Αυτές οι αγωνίες πολιορκούσαν τον νου, δονούσαν την καρδιά του. Τι λοιπόν; Ποια θα ήταν η δική του θέση σε όλα τούτα;
Ποια η δική του συνεισφορά;
Μπήκε στη μάχη της ζωής με το ανυπέρβλητο όπλο που του χάρισε ο Θεός, μια καρδιά γεμάτη αγάπη. Μέσα στη μεγάλη πατρική του καρδιά κόχλαζε η αγάπη του Θεού, κι αυτήν την αγάπη την μετέφραζε σε θυσίες και στερήσεις, την μετέφραζε σε ό,τι ο αδελφός είχε ανάγκη. Και την πρόσφερε την αγάπη αφειδώλευτα, σε πονεμένους και κατατρεγμένους, σε φίλους και εχθρούς, σε μικρούς και μεγάλους.
Εκείνοι που κέρδιζαν ένα μεγάλο μερίδιο της καρδιάς του ήταν οι αμαρτωλοί που έσπευδαν στο πετραχήλι του. Μπροστά στον συνάνθρωπο που αμάρτησε αλλά μετανόησε, συγκλονιζόταν. Μισούσε την αμαρτία, συμπαθούσε τον αμαρτωλό.
Δεν κρατούσε αποθέματα. Έδινε όλη του την αγάπη. Χωρίς υπολογισμούς και υστεροβουλίες. Κι αυτή, αντί να λιγοστεύει, περίσσευε. Αντί να βάζει όρια και να περιορίζει τα έργα της καρδιάς, τον οδηγούσε διαρκώς σε νέα απάτητα μονοπάτια.
Άλλο όπλο στον αγώνα του, ο λόγος του Θεού. «Ο λόγος του Θεού έχει μια τεράστια δύναμη, ξυπνάει ναρκωμένες καρδιές, ανατινάζει τα κάστρα της αμαρτίας, ιδρύει το κράτος του Θεού», όπως ο ίδιος έλεγε. Ο π. Θεόφιλος πίστευε βαθιά στη δύναμη του λόγου του Θεού. Από τα γυμνασιακά του χρόνια μέχρι και λίγες μέρες πριν την προς Κύριον εκδημία του, κήρυττε αδιάκοπα. Κήρυττε με λόγο απλό και κατανοητό, με λόγο ελεγκτικό, παρηγορητικό, οδηγητικό. Η στεντόρεια φωνή του σκορπούσε την ελπίδα, ενίσχυε την πίστη, μετέδιδε δύναμη και κουράγιο.
Ο π. Θεόφιλος δεν υπήρξε ένας θεωρητικός του Χριστιανισμού. Η πρακτική εφαρμογή του Ευαγγελίου συνείχε τη ζωή του. Τίποτα δεν ήταν αρκετό για τον ίδιο. Τίποτα ικανοποιητικό. Έθετε διαρκώς νέους υψηλότερους στόχους. Απαιτούσε διαρκώς περισσότερα από τον εαυτό του. Και προχωρούσε σε άλματα.
Έτσι εμπνεύστηκε και θεμελίωσε μια σύγχρονη πνευματική «Βασιλειάδα», για τους πνευματικώς αρρώστους, λεπρούς, ανήμπορους της εποχής μας. Έγνοια και φροντίδα του οι ψυχές των ανθρώπων κι όχι τόσο τα σώματα. Αυτές τις ψυχές, τις πεινασμένες, τις κουρασμένες, τις προδομένες, προσπάθησε να διακονήσει με κάθε μέσο.
Κι όσο το έργο επεκτεινόταν, τόσο εκείνος αποτραβιόταν από το προσκήνιο, για να αποφύγει τη δόξα. Κι ας ήταν μια σπάνια ηγετική μορφή, στο τιμόνι ενός πρότυπου ιεραποστολικού έργου.
Κολοφώνας του έργου του η ιεραποστολή μέσω του Ραδιοφώνου και της Τηλεόρασης. «Όταν ο πονηρός μάχεται με πυραύλους, δεν μπορούμε εμείς να έχουμε πέτρες για βόλια», έλεγε σοφά ο Γέροντας. Τόλμησε. Πρωτοπόρησε. Άνοιξε νέους δρόμους στην εκκλησιαστική διακονία, σφραγίζοντας με την εμπνευσμένη δράση του το σήμερα και το αύριο της Εκκλησίας.
Ανέλαβε το ρίσκο να αποδείξει αν συμβιβάζεται ο προαιώνιος λόγος του Θεού με τη σύγχρονη τεχνολογία. Τράβηξε μπροστά μόνος, χωρίς να αναζητήσει ανθρώπινα στηρίγματα. Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να τον παροτρύνει σε ένα τέτοιο τόλμημα, που έμοιαζε με άλμα στο κενό; Και ποιος θα μπορούσε να τον σταματήσει, όταν εκείνος είχε αποσπάσει την ευλογία του Θεού…
Η θεαματική ανταπόκριση που βρήκαν και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός «Λυδία» και κυρίως ο Τηλεοπτικός Σταθμός 4Ε είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση των επιλογών του. Σήμερα, η 4Ε αποτελεί σημείο αναφοράς των πιστών, τόσο στη μητροπολιτική Ελλάδα όσο και στην Ομογένεια όπου γης.
Ο μακαριστός π. Θεόφιλος υπήρξε ένας δυναμικός αγωνιστής. Ένας πυρφόρος, μαχητικός εργάτης του Ευαγγελίου, που στη ζωή και τη δράση του όλα γίνονταν «για τη δόξα του Θεού».
Υπήρξε μια σπάνια εκκλησιαστική φυσιογνωμία, ένας γνήσιος διάκονος του Κυρίου, με θεϊκή αγάπη και ευρηματική προσφορά. Ευγνωμονούμε τον Θεό που μας αξίωσε να γνωρίσουμε τη βιοτή του, για να ελεγχθούμε και να παραδειγματιστούμε. Χαιρόμαστε που αποκτήσαμε στη θριαμβεύουσα Εκκλησία των Ουρανών έναν αιώνιο πρεσβευτή.
Κι επαναλαμβάνουμε με τον ψαλμωδό: «Μακάριος ον εξελέξω και προσελάβου. Κατασκηνώσει εν ταις αυλαίς Σου» (Ψαλμ. 64). Είναι μακάριος, Κύριε, αυτός που εξέλεξες και πήρες κοντά Σου. Θα ζει αιώνια στη Βασιλεία Σου.
